Jullie relatie loopt al een hele tijd niet meer zoals het zou moeten en diverse lange gesprekken met elkaar en sessies met de relatietherapeut mochten ook niet baten. Samen hebben jullie al van alles geprobeerd maar het werkt gewoon niet meer.
Dan maar uit elkaar gaan. Maar wacht… Jullie hebben een (thuiswonend) kind samen. Dat maakt de beslissing er niet makkelijker op.
Blijf je bij elkaar omwille van het kind, zodat het in een ‘normaal’ papa-mama-gezin kan opgroeien of hak je de knoop door en ga je uit elkaar? Alle mogelijke antwoorden op deze vraag zijn waarschijnlijk op de een of andere manier te rechtvaardigen. Geen enkele situatie is namelijk hetzelfde. Er is geen zwart of wit hierbij, alleen grijstinten.
Spanningen
Moet je je eigen gevoelens onderdrukken en de schijn ophouden, terwijl je je van binnen doodongelukkig voelt? En dan ook nog hopen dat je kind de spanningen niet aanvoelt die tussen de ouders hangt. Lastig…
Bij mijn ex-partner en mij was het vrij snel duidelijk dat wij niet bij elkaar wilden blijven omdat dit in het belang van onze zoon zou zijn, want daar geloofden wij niet in. Ook al ruzieden we niet in zijn bijzijn, wij wilden niet dat hij op zou groeien in een huis waar de irritaties voelbaar waren.
In goede harmonie
Liever uit elkaar op goede voet dan dat we nog langer zouden aanmodderen met het risico dat je elkaar niet meer kunt zien of luchten. Op een zonnige dag in juni hakten we dus de knoop door.
We waren niet getrouwd of geregistreerd partner dus wat dat betreft ging het uit elkaar gaan best soepel. Ook had mijn ex nog een eigen huis dat al jaren tevergeefs op Funda stond (het hoogtepunt van de crisis…) dus dat kwam nu heel goed van pas.
Nadat dat huisje weer was ingericht met meubels was het dus een feit: we waren co-ouders. Want ook daar waren we het snel over eens.
– wordt vervolgd –
(het vervolg lees je hier: Verdeling van dagen bij co-ouderschap. Waar hou je rekening mee?)